Twee maanden verder

Vandaag zijn er alweer precies 2 maanden van mijn verblijf in Kisumu verstreken, dat betekent dat ik alweer iets over de helft zit. De tijd begint steeds sneller te gaan.

Afgelopen zondag heb ik in verband met drukte en zeer slechte tot geen wifi geen mogelijkheid gehad om wat online te plaatsen.

Afgelopen 2 weken zijn er toch weer veel nieuwe indrukken bij gekomen en heb ik weer ontzettend veel bijzondere dingen mogen doen.

Vlak nadat papa en mama hier weggingen waren Lisan en Nel (Amara Foundation) aangekomen. Samen hebben we ontzettend veel leuke dingen gedaan en hebben we uiteraard ook een aantal keer lekker samen wat gegeten en gedronken.

Alle kinderen zijn inmiddels terug gekeerd en school is weer begonnen. Iedereen wil loomen dus zodra ze me in beeld hebben en op me af komen rennen is dat het eerste wat ter sprake komt. Verder hebben Lisan en Nel veel leuke spullen en speelgoed achtergelaten, hier kan ik de komende weken dus flink mee aan de slag.

Ook ben ik getuige geweest van een live kippenafslachting, erg schokkend vond ik het zelf. Kon er erna wel om lachen. De kinderen staan met groot plezier de veren van de kippen af te trekken en troep eruit te halen. Ingewanden, hoofden, poten, veren, overal. Iedereen wil zoveel mogelijk doen en zonder enige moeite zitten ze van het hoofd veertjes af te plukken. Voor hun natuurlijk niks geks aan, daarmee zijn ze opgegroeid. Maar ik niet, dus ik moest even drie keer kijken of ze nu echt aan het lachen waren terwijl ze dit deden. Ja hoor, de lol was er vanaf te zien.


In de afgelopen 2 weken heb ik 2 huisbezoeken bij mogen wonen. Dit is een ontzettend bijzondere ervaring geweest. Je komt op plekken waar je anders als toerist nooit zal komen en niet te vergelijken is met hoe het in de stad eraan toe gaat. Ook heeft iedereen enorm veel interesse in je, omdat er daar minder vaak blanken zullen komen. Ook heeft het natuurlijk de minder leuke kanten, je ziet nog meer dan in de stad hoe zwaar het leven hier kan zijn en hoe mensen roeien met de riemen die ze hebben.

Voorafgaand aan een van de bezoeken hebben we drie kinderen afgezet bij hun boarding school, waar ze weer naartoe moesten omdat de vakantie voorbij was. Het was een raar idee om deze kinderen af te zetten, waar je veel contact mee hebt gehad en in je achterhoofd weet dat je deze kinderen niet terug zult zien. We hebben een kijkje genomen op deze school en werden hartelijk door het schoolhoofd, zuster Linet, ontvangen. Heel speciaal om alle kinderen in uniformpjes rond te zien lopen en mijn verbazing werd alleen maar groter toen ik hoorde dat er meer dan 900 kinderen op deze school alleen al zaten. Na te gaan dat er aan de overkant nog een school zat.

Bij allebei de bezoeken heb ik kennis mogen maken met de zusjes en of broertjes van kinderen die bij St.clare's verblijven. Dat laat nog meer zien dat ze het goed hebben bij St. Clare's. Ik heb deze huisbezoeken zowel als leerzaam als indrukwekkend ervaren. Iets wat me zeker bij zal blijven. Verdere details zal ik achterwege laten, anders ben ik morgen nog niet klaar.

Voor het benefietconcert die er 31 mei in de pul is, hebben we een filmpje opgenomen waarop alle kinderen dansend te zien zijn. Allerlei dansjes zijn voorbij gekomen, waarbij ze zelf zongen en een kindje de trommel voor zijn rekening nam. Allemaal in dezelfde kleren, vol enthausiasme. Super om te zien hoe ze daarvan kunnen genieten en hoe interessant de camera voor ze blijft. Take me photo take me photo hoor je dan ook regelmatig.

Dankzij Nel hebben alle kinderen bij St Clare's nieuwe schoenen, dit was hard nodig, veel liepen op blote voeten en hadden losse velletjes aan de voeten hangen. Natuurlijk niet goed. Heel leuk geweest om ze deze schoenen aan te meten en namen overal op te schrijven. Dat maakte elke schoen weer een beetje uniek.

Ook ben ik samen met Lisanne en Nel naar een meeting met twee leden van de voetbal geweest. Erg leuk om wat van een ander project mee te maken en hoe enthausiast deze jongens waren. Erg duidelijk was te horen hoe ze elkaar steunen, ook in het prove leven. Samen proberen ze er echt wat van te maken. Na aanleiding van dit gesprek had ik vandaag met Francis afgesproken. Eenmaal bij het voetbalveld aangekomen een aantal jongens ontmoet en natuurlijk weer hartelijk ontvangen. Een van de dingen die me opviel is dat ze geen scheenbeschermers droegen en dat voor de wedstrijd handen en onder de schoenen werden gecontroleerd. Nieuwsgierig als ik ben vroeg ik waarom. Scheenbeschermers zal een geldkwestie zijn, handen worden gecontroleerd op sieraden ivm verwondingsgevaar. De onderkant van de schoenen worden op de noppen gecontroleerd, of deze in een botsing de tegenspeler geen schade kan toebrengen. Tijd vliegt, voor ik het weet was het al half 7 voordat ik thuis was.

Gisteren liep ik in de namiddag terug van Tusky's( grotere supermarkt) toen drie meisjes van een jaar of 9 heel verlegen op me afkwamen om te vragen hoe het met me ging en of ze me een vraag mochten stellen. De vraag was of ik een kleine bijdrage wilde doen voor een sponsorloop die ze georganiseerd hadden. Het bedrag dat ze hiermee op zouden brengen zou zijn voor straatkinderen. Ik had nog nooit aan iemand geld gekeken dus had een dubbel gevoel. Vervolgens lieten ze me allerlei papieren zien die er officieel uitzagen, en zag ik dat de meeste rond de 20 cent gaven. Ik besloot om als blanke niet een hoger bedrag te geven om ze geen verkeerde indruk te geven. Na ze allebei twintig cent te hebben overhandigd, mijn naam en handtekening heb ingevuld stonden ze met een big smile naar me te kijken. Uniform aan, rugzak op de rug, informatie in de handen. Heel tof moment, helaas geen camera op zak.

Morgen was de planning om naar St Clare's te gaan, maar Caro ( social worker St Clare's) belde vanmiddag of ik mee wilde naar een moeder om wat spullen af te geven en nog wat andere dingen, telefoneren hier is niet altijd even verstaanbaar, maar goed. Dit leek me een kans om weer wat andere dingen te zien, dus natuurlijk heb ik ja gezegd. Netjes even berichtje sturen om te laten weten dat ik met Caro onderweg zal zijn.

Verder moet ik morgen vroeg op pad om mijn Visum te gaan verlengen, die loopt alweer bijna af. Hopen dat dit zonder horden of stoten kan.

De container die namens Amara Foundation onderweg is, is nog niet aangekomen, wanneer die precies aankomt op de plek waar het opgehaald moet worden is niet duidelijk. Omdat Lisan dit dus niet meer heeft kunnen doen mag ik dit doen. Container ophalen, spullen uitzoeken, verdelen via de lijst, bezorgen op plek van bestemming. Nieuwe uitdaging, zie er naar uit. Alleen afwachten wanneer.

Op het moment is de groep studenten die hier verbleef vertrokken, wat inhoudt dat ik de enige gast ben op het moment. Hier is het nu dus erg stil, ben ook de enige die op het moment boven is.

De keuken heb ik helemaal voor me alleen, dus de koelkast ligt voor het eerst vol, aangezien ik in de afgelopen drie weken al 2 keer meelwormen heb meegemaakt. De laatste gast die ook gebruik maakte van de keuken had een halve kip Laten liggen. Het aanbeeld daarvan sprak me totaal niet aan dus die heb ik aan het personeel gegeven, die er erg blij mee waren.

Morgen staat om 7 uur de wekker, dus ik laat het hierbij. Tot volgende keer!