24-5-15

Alweer een week voorbij, wat gaat de tijd snel..

Maandag met Caro op pad geweest, eerst in de morgen naar childrens Department, om 9 uur waren we daar. Om daar te komen moet je naar verdieping elf. Elke verdieping telt drie trap stukken. Dit was dus een flinke klim, het was buiten dat ook een zeer warme dag. Om 10 uur was degene die wij nodig hadden nog steeds niet aanwezig, dus besloot Caro om te bellen. Uit dit gesprek kwam dat degene die we nodig hadden er om 11 uur zou zijn. Ja.. En nu? Ik besloot om in de tussen tijd maar een poging te wagen om mijn visum te gaan verlengen wat in een ander deel van het gebouw zat. Caro besloot te blijven zitten, ze zag het niet zo zitten weer al die trappen op en af te gaan.

Visum verlengen viel mee, maar duurde wel even. Doorwerken zat er niet in en bovendien vond degene die mijn visum moest verlengen mij veel te interessant. Wat deed ik hier, viel ik op oudere mannen, wilde ik met hem dineren, wat had ik allemaal al gedaan en wat ging ik nog doen. Ondertussen moest ik pas foto's laten maken, vingerafdrukken en nog wat andere dingen. Ook veel formulieren in moeten vullen waarvan ik van de helft niet wist wat het betekende of het antwoord gewoon weg niet wist. Wat papa zijn volledige namen waren, ehm goede vraag... Slecht! Het adres van waar ik verbleef, geen idee! Uiteindelijk bleek het allemaal ook niet zo belangerijk te zijn en waren de half ingevulde papieren voldoende om mijn toeristenvisum voor drie maanden te verlengen. Snel het kantoortje uit gegaan op het moment dat mijn nummer en whatsapp e.d. Ter sprake kwamen. Weer trappen af, vervolgens ook weer op naar de elfde verdieping. Uitgeput boven aan gekomen vertelde Caro dat ze net had gesmst dat ik niet naar boven hoefde omdat het allemaal te lang duren. Ach, wel een goede workout. Vervolgens naar mama James geweest, die snoepjes verkoopt langs de weg en waarvoor Lisanne schoenen had achter gelaten, dus die af gegeven.

Even wat gegeten en vervolgens naar new life baby home geweest. Ook een weeshuis met lichamelijk en geestelijk gehandicapte kinderen, en baby's van 0 tot 1 jaar. Caro heeft daar een tijdje vrijwilligerswerk gedaan. Heel mooi en bijzonder om te zien.

Woensdag en donderdag naar St.clare's geweest en wat met de kinderen gespeelt, loom bandjes in zakjes gedaan zodat elk kind even veel krijgt. Er waren in deze dagen veel zusters op bezoek. Een keer waren we tijdens de lunch met zijn 10'en. Erg gezellig, alle zusters toonden veel interesse in wat ik hier doe en ook hadden ze interesse in Nederland. Een paar zusters hadden ooit een bezoek aan Nederland gebracht en vertelden vol fascinatie over de bruggen die omhoog konden en wat andere dingen.

Inmiddels bericht van Caro gehad dat de priester heeft gebeld en dat de container onderweg is van mombassa naar Nairobi en vervolgens naar kericho. Als het goed is komt ie morgen daar aan. Daar verwacht ik vandaag nog bericht van, als dat zo is ga ik morgen naar Kericho om de boxen van Amara Foundation op te halen. Ik hoop het wel, want dat zou betekenen dat ik me daar deze week lekker mee bezig kan houden.

Gisteren kwam het punt waarop ik heel graag naar huis wilde en me even weer een klein kind voelde.
Afgelopen weken heb ik sinds het eerst sinds ik hier ben last gehad van ongedierte. Wormen op mijn kamer, steeds meer kakkerlakken, kleine vieze beestjes in bed waarvan ik niet eens weet wat het zijn. Kon allemaal nog net. Het begon pas echt erg te worden toen ik een sultana koekje had die papa had mee genomen en ik de laatste hap in mijn mond wilde doen. Ik zag iets in het koekje bewegen, ja hoor, een worm! Alle overige verpakkingen snel de kliko in gegooid. De dag erop vond ik een kakkerlak in mijn net gewassen jurkje, oke.. Nog geen uur later wil ik mijn tas pakken van het bed en vind ik er een in mijn bed. Oke... Nu werd het wel heel erg. Na een leuk klaag verhaal tegen papa en mama ging ik naar mijn kamer om te gaan slapen. Links boven op de muur zag ik iets donkers wat er normaal niet zat. Eenmaal dichterbij gekomen waardoor het begon te bewegen kon ik een schreeuw niet onderdrukken, een grote hagedis. Buiten oke, maar niet in mijn kamer! Hulp erbij gehaald en iedereen lachte me natuurlijk vierkant uit hier. De eerste jaag poging was mis gegaan, ze was hem kwijt geraakt. Dus vertelde ze me, doe maar alsof je niks gezien hebt hij komt echt niet terug. Ik had eten op mijn kamer staan, alles in verpakking maar toch was ik bang dst het daarmee te maken had. Ik alles naar de keuken verplaatsen, voor het geval dat. Elke keer dat ik mijn kamer inliep eerst een hele inspectie voor ik verder durfde, en ja hoor na 10 minuten zat ie er weer. Naar beneden gerent en weer iemand mee naar boven, deze keer was hij weer weg gekomen, dus niet mijn kamer uit maar verstopt. Elke keer als ie bewoog rende ik als een klein schreeuwend kind de kamer uit, kan er nu zelf gelukkig ook om lachen, gisteren niet, Na een hele klaagzang over al dat ongedierte zei ze, oh maar dat is niet raar want 2 maanden geleden hebben ze voor het laatst ongedierte spray gesprayd dus dat is inmiddels al lang uit gewerkt. Lekker dan.. 2 thee mokken whisky cola gepakt voor de schrik ;) (held op sokken). Vannacht dus allemaal fantasierijke dromen gehad en weinig geslapen. Nu ben ik natuurlijk er alweer goed overheen, vandaag iemand gekomen om te sprayen dus probleem opgelost, hoop ik.

Naar huis gaan we zeker nog niet.

Tot snel!