Het einde is in zicht..

Daar ben ik weer,

Inmiddels zit ik alweer in mijn laatste week. Ik heb afgelopen weken veel leuke dingen gedaan, voor de verandering ben ik ook op pad geweest in het weekend.

De laatste tijd sluiten ze erg vroeg bij de Duke. De reden hiervan is dat er geen mensen komen, dit is af en toe vervelend, aangezien ik vaak later pas tijd heb om naar boven te komen.
Ik zal de dingen die het me afgelopen weken het meeste bij gebleven zijn met jullie delen.

Er is een huisbezoek geweest, samen met Caro ben ik op pad gegaan. Opnieuw was het een indrukwekkende ervaring, ik moet zeggen dat het ook een van de mooiste plekken was die ik gezien heb. Iedereen erg gastvrij en altijd bijzonder om nieuwe plekken buiten de stad te zien. Caro heeft vooral het woord gevoerd en wanneer ik vragen had vertaalde ze deze voor mij. Maar een van de aanwezigen kon Engels dus anders werd het een beetje lastig.

Hierna zijn we naar SOS kinderdorpen geweest. Dit was een heel bijzondere ervaring. Vanaf de speelplaats kon je uitkijken over heel Kisumu, het vliegveld kon je duidelijk zien en ook had je een erg mooi uitzicht op het victoriameer. Het leek bijna of je je op een eiland bevond. We hebben veel informatie gekregen van een werknemer die Caro kende. Op veel bordjes stond ook informatie over hoe het ontstaan was, waarin Nederland erg vaak voorkwam.

Bij SOS hebben de kinderen het idee dat ze in een familie wonen. Er zitten geloof ik 10 kinderen in huis met twee care takers ( een mama en een tante worden ze genoemd ). In dit huis wonen ze ook echt. Ze eten daar samen, hebben daar hun slaapplek en douche/toilet. Zo zijn er 10 huisjes van dacht ik. Mooi dat op deze manier de kinderen het gevoel krijgen dat ze echt een familie en een eigen plek hebben.

Hierna zijn we met de werknemer ( naam vergeten) naar haar huis gereden om haar zoontje af te zetten. Heel mooi huis wat ze zelf gebouwd hadden. Vervolgens zijn we naar het ziekenhuis gegaan, dit was mijn eerste keer dat ik een ziekenhuis hier van binnen zag. Dit was voor mij dan ook een hele ervaring. We gingen voordat we naar de stad gingen even naar de schoonvader van de medewerker, die met malaria in het ziekenhuis opgenomen was. De schoonmoeder en haar man waren hier ook, heel erg vriendelijk, geïnteresseerd en open. Voelde me erg welkom.

Twee weken geleden zondag avond kwam ik naar boven om mijn blog bij te werken. Dit ging niet helemaal volgens plan, ik kwam een van de mensen tegen waarmee ik erg veel contact heb. Zijn zus was vanuit Nairobi op bezoek en was erg benieuwd naar de blanke vriendin waar Tony zich vanaf het begin dat hij drie maanden geleden in Kisumu kwam wonen leuk contact mee had. Nou, een drankje kan geen kwaad dacht ik. Maar ja, een drankje werden er twee en zo verder.. Was natuurlijk wel super gezellig en leuk dat er zoveel interesse getoond werd. Een paar dagen later zag ik Tony boven op zijn laptop op Facebook kijken, toen ik ineens een foto van mezelf voor bij zag komen. Ik was op dat moment met mama aan het facetimen en ik zei ' heeeeee haha dit is raar! Kijk dan ik zie mezelf ineens op Facebook staan'. Vervolgens liet hij dit ook heel blij zien.

Bij St Clare's was verder niet veel bijzonders gebeurd, wat met de kinderen gespeeld en geloomd. Nieuwe touw dat Lisanne had meegenomen toen ze hier was uitgeprobeerd, erg leuk. Op een gegeven moment begon ik een Nederlands liedje te zingen, vanaf dat moment vonden ze hun eigen liedjes niet meer leuk. Dus ik heb ongeveer een uur lang steeds hetzelfde liedje gezongen. Na een tijdje begon ik het een beetje in het Engels te vertalen. Het liedje ( voor de duidelijkheid) ging als volgt:

Tring tring de schoolbel gaat, waar kom jij zolaat vandaan? Etcetera

Dit begonnen ze dus zo goed en kwaad als het ging mee zingen, grappig! Uiteindelijk gaat het over onschuldige kusjes dus wanneer het moment was aangebroken dat degene die aan het springen was af ging wanneer we bijvoorbeeld bij nummer 10 waren, riepen ze dan ook allemaal. 10 kisses!!!!

Was erg leuk, toen ik de volgende dag dan ook aankwam op St Clare's kwamen ze al naar me toe, gaan we vandaag weer tring tring spelen???? Viel dus goed in de smaak.

Ook ben ik bezig geweest ze maandag tot en met zondag in het Nederlands te leren. Ook dit gaat steeds beter en ze kunnen het dan ook redelijk goed al zelf. Soms komen ze ook van ' are you coming on zoendag?'( hoe zij het dan uitspreken).

Ook heb ik gezien hoe een van de zusters die o zo lekkere passionfruitjuice maakt. Die is helemaal fantastisch, maar ik wist niet hoe ze het deed. Kwam ik nou net een keer binnen toen ze bezig was het te maken.

Vorige week zondag besloot ik om een dagje te gaan zwemmen. Rond een uur of drie was de zon weg, dus pakte ik mijn spullen en wilde naar huis gaan. Dit liep alleen niet helemaal zo. Ik liep voorbij een Noorweegse man, Kjel van 49 jaar oud. Hij vroeg waar ik vandaan kwam en vervolgens raakte we aan de praat. Hij vertelde dat hij hier met een Nederlander was (Chiel,27) en met een Keniaanse (Catarina,21), die waren op dat moment in het zwembad. Chiel en catarina runnen een hostel in Kisumu( zijn verloofd), Kjel was een van de gasten. Uiteindelijk kwamen ook Chiel en Catarina erbij, de tijd ging erg snel. Kjel nodigde me na een tijdje uit mee te eten. T-bone hadden ze in gedachte, dus of ik die ook wilde proberen. Ik moest nog even naar Masai markt om wat op te halen, even snel gedouched thuis en terug gegaan naar kisumu hotel (hier is ook het zwembad). Gezellig gegeten, er waren uiteindelijk ook nog drie mannen uit Denemarken aangeschoven.

Grote gezellige boel dus, we spraken aan het eind van de avond dan ook af om snel nog wat samen te doen. Kjel wilde voordat hij naar huis ging ( morgen) graag nog naar kakamega forest. Toevallig stond dit ook nog op mijn lijste en komen Chiel en Catarina daar regelmatig. Zo kwam het idee om de week erop samen het weekend weg te gaan.

Afgelopen zaterdag hebben ze me opgehaald, zondag avond was ik weer thuis. Een super weekend gehad, veel slappe klets, drank en eten. Later zijn er nog 4 andere bezoekers van het park aangeschoven. We sliepen met zijn vieren op een kamer, heel knus, maar moesten de volgende dag om vijf uur in de ochtend op. We zouden de sunrise gaan bekijken. Dit liep niet helemaal volgens plan, het was bewolkt en we waren te laat omdat Catarina en ik niet door liepen, oeps. Toch nog in een vleermuizen grot geweest. De guide vertelde me dat er vogels binnen zaten. Dus ik heel enthausiast, ja daar wil ik naar binnen! Twintig meter de grot in zag ik plotseling iets langs me vliegen dat nou niet echt op een tropische vogel leek.. Zo kwam ik er achter dat het vleermuizen waren, het duurde dan ook niet lang voordat ik de grot weer uit was.
Uiteindelijk een motor terug gepakt (lui) en vanaf het balkon nog een tijdje gekletst en apen gekeken.

Het weekend was dus super, al viel het park me wel tegen. Maar ja, ik ben er in ieder geval geweest en er toch een leuke tijd gehad.

Gisteren ook weer de hele dag met Kjel aan het zwembad gehangen. Samen geluncht, slappe klets en nog meer slappe klets. Het weer is een aantal weken niet super geweest, wil er dus nog wel van genieten nu het nog kan. Aangezien het mijn laatste week is probeer ik nu ook vooral dingen te doen die ik nog graag wilde en me voor te bereiden op naar huis gaan.

Vandaag zou ik naar Kericho gaan, daar schijnt een of ander woud te zijn. Ik zou om 8 uur vanmorgen opgehaald worden, dus het was vroegdag. Om 8 uur zat ik netjes beneden, maar om 9 uur was er nog niemand. Ik had Kjels nummer opgeslagen maar hij niet die van mij. Bleek van morgen dat ik een cijfer te weinig had, dus ik kon ook niet bellen. Uiteindelijk besloten maar op pad te gaan en nog wat dingen te doen die moesten gebeuren. Aan de bewaker gevraagd of hij dat wilde door geven stel dat ze nog kwamen. Toen ik terug kwam bij het hotel vertelde de bewaker dat ze 5 minuten nadat ik weg gegaan was kwamen. Er scheen wat mis te zijn geweest met de auto. Nouja, was niet anders!

Vervolgens ben ik naar de therapie gegaan om wat documenten voor Amara op te halen, deze waren alleen nog niet klaar, dus daarvoor moet ik donderdag morgen nog terug. Toen wilde ik even iets bestellen om mee naar huis te nemen, was de juiste man er niet, morgen terug. Nou, dan maar lepels halen voor in het weeshuis (cadeautje van papa en mama), waren de lepels er niet. Ging lekker dus! Het was pas 11 uur en de temperatuur vandaag was echt niet te doen. Geen wind, geen wolken. Het zweet droop er vanaf zonder wat te doen. Aangezien alles wat ik vandaag geprobeerd had fout ging dacht ik, jammer dan, ik ga dan maar weer zwemmen (niet dat dat erg is).

Aangekomen bij het zwembad raakte ik met een Nederlands meisje van mijn leeftijd aan de praat, dat heeft zowat de hele dag geduurd. Sinds het eerst in een redelijk lange tijd ben ik weer verbrand. Zegt genoeg over het weer vandaag dacht ik zo.

Ik had het eigenlijk zo ingepland dat ik afgelopen week St Clare's af zou ronden, dat ik dese week gewoon echt voor mezelf had. Dit is alleen niet gelukt (gaat meestal zo). Omdat ik een aantal dingen daar pas aan het eind van de week kan doen en eerst met zuster Lucy moet overleggen, zal ik daar waarschijnlijk donderdag/vrijdag/zaterdag/ nog naar toe gaan. Ligt er aan hoe het loopt en hoeveel tijd het kost. Dat is even afwachten dus.

Verder staat van het weekend nog een dagje gepland met wat mensen, en donderdag avond een stap avond. Er is dus nog genoeg te doen zo in de laatste dagen. Sommige dingen zal ik moeten laten i.v.m. tijd, eigen schuld. Prioriteiten stellen dus maar. Uiteindelijk heb je altijd tijd te kort!

Afgelopen weken is er natuurlijk nog veel meer gebeurd, maar op dit moment was dit wat in me opkwam.

Ergens kijk ik er erg naar uit om naar huis te gaan, aan de andere kant is het ook erg dubbel. Je hebt bijna vier maanden met veel mensen intensief contact gehad, het is dus wel raar om tegen deze mensen misschien voorgoed gedag tegen te gaan zeggen. Het zal in het begin weer erg wennen zijn in Nederland. Gelukkig heeft mijn werk hier ook rekening mee gehouden en kan ik eerst even 13 dagen bijkomen voordat ik weer aan de slag ga.

Ik zal proberen voor ik naar huis ga, of als ik thuis ben nog een verslag online te zetten over de laatste dagen en hoe het is om weer thuis te zijn. Dan kan ik ook wat foto's plaatsen, dat is nu redelijk lastig. Achteraf heb ik spijt dat ik zo weinig foto's gemaakt heb.

Ik wens jullie veel succes met de hittegolf de komende dagen, ik ga ondertussen proberen mijn Afrika reis op een goede en mooie manier af te sluiten.

Opnieuw excuus voor mijn spelling, ik heb het exact getypt hoe het in mijn gedachten opkwam. Aangezien het deze keer redelijk veel tekst is kost het veel tijd dit na te kijken.. Om eerlijk te zijn heb ik daar nu geen zin in, volgend jaar op school zal dit weer genoeg moeten haha..

Liefs,
Rachell