eerste dag

17 mrt. 2015 om 19:42 heeft Rachell het volgende geschreven:

Daar ben ik dan, rechtstreeks vanuit Kisumu. De eerste dag zit erop en wat voor een.

De reis verliep prima, totdat ik aankwam in Kisumu. Eenmaal bij de koffers afhalen kwam ik er achter dat mijn koffers er niet waren. Na een aantal gesprekken en lang wachten bleek dat ze nog in Nairobi waren, stress... Taxi stond op me te wachten dus veel tijd had ik niet, dus zouden ze bellen als ze meer wisten. Als klap op de vuurpijl kwam ik er later achter dat mijn pinpas niet werkt. Morgen maar weer achteraan.

Aangekomen bij mijn verblijf, De Duke of Breeze, werd ik naar mijn kamer begeleid. Heel groot, netjes maar toch een hele verandering met thuis. Draden in de douche hangen los en er is geen licht in de badkamer, toch was die douche heerlijk. Service is super en de mensen van mijn verblijf zijn vanaf moment een onvoorstelbaar vriendelijk en willen er alles aan doen om je thuis te laten voelen. Taxi nodig? Dan is die er binnen No Time. Tegelijkertijd geven ze je de rust en ruimte om je eigen ding te doen en tot jezelf te komen.

Het weer is super, heel wat anders dan in ons koude kikkerlandje. Graad of 30 met volop zon. Nu is het heerlijk om met een lange broek buiten te zitten, dus ook een fijne slaap temperatuur. Het is hier 2 uur later, nu dus 21:45.

De mentaliteit hier is zo anders, dat maakt het aanpassen best lastig, vooral zo'n eerste dag, je bent toch alleen. Alles gaat veel trager, haasten kennen ze niet hier. Op de weg is het chaos en niemand kijkt met oversteken. Er worden 3 talen gesproken, Kiswahili, Engels en Lao. Lekker verwarrend!

Ik had niet verwacht dat de cultuurschok zo snel zou aankomen en zo groot zou zijn. Overal waar je kijkt loopt politie met grote geweren, bij de wat grotere ketens staan bewakers die je checken als je naar binnen gaat en controleren of je alles hebt betaald wanneer je weer gaat. Wonderbaarlijk dat er dan toch zoveel geweld is. Overal waar je kijkt zie je kraampjes op de grond, of in houten standjes. Volwassenen proberen je om de seconde een fiets, scooter of taxi ritje aan te smeren. Je kunt geen minuut over straat zonder dat iemand 'Hey, how are you?!' naar je roept. Mensen die beginnen te praten en meteen je nummer willen, als ik ooit wat nodig heb. Wat moet je daar van denken.. Jongeren van mijn leeftijd en jonger staan bij matatus (taxi busjes) te roepen om mensen erin te krijgen of ze verkopen telefoonkaarten. Er kwam een jongen naar me toe, jonger dan ik met alcohol in zijn hand, die hij snel onder zijn shirt in zijn broek deed toen ik keek. Vervolgens loopt hij naar me toe met zijn handen over elkaar of ik alsjeblieft geld heb. Hoe moet ik hier mee om gaan, laat staan aan wennen, dacht ik.

Het verschil tussen personen is ook enorm, van mensen die er op en top chique bij lopen tot mensen met gescheurde broeken en bloezen.

De eerste dagen worden het zwaarst, hiervan was ik me al van bewust voor ik vertrok. Alles alleen opstarten en opbouwen, nog nooit gedaan. Dat maakt de uitdaging ook zo groot en het trotse gevoel op mezelf toen ik een paar uur later geregeld had dat mijn koffers er waren groter. Dat heb ik zelf gedaan, ik kan het wel, dacht ik.

's Avonds kun je niet alleen over straat. Gelukkig zit er hier een geweldige rooftop op mijn verblijf met redelijke WIFI en allerlei mogelijkheden. Zowel tot rust komen als feesten kun je hier, veilig welteverstaan.

Verder is het gebied echt intens mooi, veel natuur en het leeft de hele dag, tot het donker wordt. Dan valt het op de straten stil. Het is niet te vergelijken met Nederland, wat het misschien juist zo mooi maakt. Hoeveel ik me hier niet thuis voelde, hoeveel tegelijkertijd ik dat ook weer wel deed.

Hier in mijn verblijf wordt ik bij alles betrokken door de werknemers. Wil je wat mee drinken? Nee ga zo naar bed. Is goed, morgen dan!

Het mooiste van vandaag was nog wel mijn gesprek met Viktor, een 28
jarige jongen die hier werkt. Die 28 jaar had ik hem niet gegeven, eerder 20. Waarop hij als antwoord gaf; mannen in Afrika blijven langer jong, daarom willen ze jongere vrouwen. Alle vragen die ik had beantwoorde hij uitgebreid en met plezier. Hard gelachen toen ik hem wat Nederlandse woorden en zinnen bij ging brengen. Open dat hij is, vertelde hij hoe het hier gaat wat scheiden, trouwen, de kerk, verhouding tot mannen en vrouwen en daarentegen het gevaarlijk kan zijn toe. Waarop hij zei, je moet echt een keer mee naar een club, maar wel met mij want ik hou je veilig. Moet je wel je IPAD, IPHONE en BLACKBERRY hier laten, anders lok je het uit. En Rakel (zoals hij het uitspreekt) je mag echt niet alleen weg in de avond. Op sommige momenten kon ik mijn oren niet geloven, zo slecht kon ik het me voorstellen. Daarentegen ook veel respect.

Eigenlijk zou ik morgen voor het eerst naar het weeshuis gaan, dit stel ik nog een dagje uit. Prioriteit dat ik mijn pinpas aan de praat krijg en weet hoe ik in mijn omgeving overal makkelijk kan komen, hoe het zit met boodschappen doen en waar ik wel of niet moet zijn. Cornelia (de manager) bood aan Viktor met me mee te laten gaan. We zullen zien, morgen weer een dag. Heb nog alle tijd , dus acclimatiseren en me goed voelen is nu prioriteit. Verder heb ik Lucy van het St. Claire's weeshuis (Amara Foundation, waarvoor ik hier ben) nog niet te pakken kunnen krijgen.

Na dit alles moet het echte avontuur nog beginnen, ik zie het als een geweldige kans en uitdaging met ups en downs, we gaan er voor en ik heb er zin in.

Voor nu lekker richting bed, alles op me in laten werken en dan horen jullie vanzelf wel weer wat.

Liefs,
Rachell