28-3-15
Door: Rachell
Blijf op de hoogte en volg Rachell
28 Maart 2015 | Kenia, Kisumu
Daar ben ik weer, inmiddels bijna twee weken verder.
Twee weken van ongeloof, regenstormen, regelmatig zonder electriciteit, maar ook mooie dingen verder.
Er gebeurt hier veel te veel om hier te vertellen. Daarom zal ik de dingen die me het meest bij zijn gebleven uit typen.
Ik ben al regelmatig naar het weeshuis geweest, wat was dat de eerste keer een avontuur. Je gaat met een matatu ( waar vaak veel meer mensen in zitten dan er in passen) naar de kakamegaroad. Om het goede busje te vinden die mamboleo roept was ik al een kwartier verder. Vervolgens laat ik me door een motor, zonder helm naar boven brengen. Terug naar de kakamega road loop ik, waar je langs wat huisjes van golfplaten en stro loopt en waar je op 2 centimeter afstand een koeienkudde moet kruisen. Er is ook een riviertje, via de stenen moet je de overkant bereiken, goed voor het krijgen van balans.
Eenmaal veilig gearriveerd zijn de indrukken groot, maar word ik hartelijk verwelkomd door de 6 zusters die er wonen. Meteen staat er een maal klaar. De kinderen zijn in het begin wat terughoudend, maar al snel veranderd dit en staan ze op me te wachten als ik aankom als ze buiten zijn.
Het eten is erg anders als thuis, mijn grenzen heb ik flink moeten verleggen. Visjes met ogen, kip met vel, ugali ( wordt hier dagelijks gegeten, gemaakt van meel en heel plakkerig) , ik heb het allemaal gegeten.
Het geroep op de straat begint ook te wennen, het wordt makkelijker om ermee om te gaan ofterwijl er niet te veel op in te gaan.
Het regenseizoen is begonnen, wat inhoudt dat het overdag meestal droog is, maar s avonds het meestal regent en of flink gaat stormen. Zo flink heb ik het in Nederland nog nooit gezien.
Ik heb al heel wat mensen voorbij zien komen, met vele gesprekken gevoerd. Vrij snel heb je door wat mensen hier van je willen. Gelukkig zijn er een aantal ( voornamelijk vrouwen, moeders) die ik redelijk vertrouw en die me op sleeptouw willen nemen. Daar is nog niet echt tijd voor geweest maar dat zal beslist nog komen.
Deze week heb ik besloten om vanaf volgende week op maandag, woensdag, donderdag en zaterdag te gaan werken. De andere dagen heb ik tijd om te rusten, dingen te gaan doen, boodschappen doen ( wat qua afstand voor de grote 'Europese' supermarkt te voet snel een deel van de dag in beslag neemt) en ervoor te zorgen dat ik mezelf thuis ga voelen. Op het eerste gezicht lijkt 4 dagen natuurlijk niks, maar de dagen zijn lang en erg vermoeiend. Ik sta om half 8 op en ga rond half 10 weg uit mijn verblijf, ik loop gemiddeld iets meer dan een uur per dag over ongelijke wegen en ben rond een uur of 6 weer thuis. Vervolgens moet ik ook nog voor mezelf koken, waarna ik vaak zo moe ben dat ik niet echt ergens anders meer aan denk dan aan slaap.
In de loop van de tijd zal dit minder worden, ik zal eraan gewend raken, maar nu vreet het nog veel energie, vooral met dit weer.
Ook het 'werken' vergt veel energie, veel meer als thuis, wat je niet zou verwachten als je weet hoe een werkdag eruit ziet. Regelmatig zie je iemand even op een bank liggen rusten, of een halfuurtje kletsen met een medewerker. Niks heeft echt haast, alles komt wel. Lukt het vandaag niet? Dan maar morgen! Heel relaxt zou je denken, wat ik ook dacht. Maar door het weer is het vermoeiend om niks te doen, je blijft juist liever bezig.
De kinderen staan om 5 uur op, doen uniforms aan en poetsen tanden, dan drinken ze thee en om 8 uur begint de les. Rond een uur of 10 krijgen ze porriage( weet niet precies wat dat is), daarna gaan ze terug naar de klas, lunchen om 1 uur en om 3 uur zijn ze uit. In de slaapzaal doen ze vrijetijdskleding aan. Uit een berg kleren kiezen ze wat uit, met gaten, vies of niet maakt niet uit. Ze spelen tot 6 en dan gaan ze eten, spelen douchen en naar bed.
Inmiddels is er ook voor gezorgd dat alle lichten, de boiler en de airco op mijn kamer werken, heel fijn! Je kamer wordt zovaak schoongemaakt als dat jij wil, wanneer je dat wil.
Ziek ben ik niet geweest, gelukkig. Mijn lichaam moet alleen qua energie ook flink wennen aan het eten en aan de zon. Kon ook niet anders dan dat ik al verbrand ben geweest. Het vervellen als gevolg was ook een heel bijzinder fenomeen voor de kinderen in het weeshuis, dat kende ze niet. Ook mijn haar vinden ze heel interessant met als gevolg dat daar regelmatig staartjes en klemmetjes in worden gezet.
Mijn dag is alweer ten einde, bedtijd!
Tot snel, groetjes uit Afrika
Twee weken van ongeloof, regenstormen, regelmatig zonder electriciteit, maar ook mooie dingen verder.
Er gebeurt hier veel te veel om hier te vertellen. Daarom zal ik de dingen die me het meest bij zijn gebleven uit typen.
Ik ben al regelmatig naar het weeshuis geweest, wat was dat de eerste keer een avontuur. Je gaat met een matatu ( waar vaak veel meer mensen in zitten dan er in passen) naar de kakamegaroad. Om het goede busje te vinden die mamboleo roept was ik al een kwartier verder. Vervolgens laat ik me door een motor, zonder helm naar boven brengen. Terug naar de kakamega road loop ik, waar je langs wat huisjes van golfplaten en stro loopt en waar je op 2 centimeter afstand een koeienkudde moet kruisen. Er is ook een riviertje, via de stenen moet je de overkant bereiken, goed voor het krijgen van balans.
Eenmaal veilig gearriveerd zijn de indrukken groot, maar word ik hartelijk verwelkomd door de 6 zusters die er wonen. Meteen staat er een maal klaar. De kinderen zijn in het begin wat terughoudend, maar al snel veranderd dit en staan ze op me te wachten als ik aankom als ze buiten zijn.
Het eten is erg anders als thuis, mijn grenzen heb ik flink moeten verleggen. Visjes met ogen, kip met vel, ugali ( wordt hier dagelijks gegeten, gemaakt van meel en heel plakkerig) , ik heb het allemaal gegeten.
Het geroep op de straat begint ook te wennen, het wordt makkelijker om ermee om te gaan ofterwijl er niet te veel op in te gaan.
Het regenseizoen is begonnen, wat inhoudt dat het overdag meestal droog is, maar s avonds het meestal regent en of flink gaat stormen. Zo flink heb ik het in Nederland nog nooit gezien.
Ik heb al heel wat mensen voorbij zien komen, met vele gesprekken gevoerd. Vrij snel heb je door wat mensen hier van je willen. Gelukkig zijn er een aantal ( voornamelijk vrouwen, moeders) die ik redelijk vertrouw en die me op sleeptouw willen nemen. Daar is nog niet echt tijd voor geweest maar dat zal beslist nog komen.
Deze week heb ik besloten om vanaf volgende week op maandag, woensdag, donderdag en zaterdag te gaan werken. De andere dagen heb ik tijd om te rusten, dingen te gaan doen, boodschappen doen ( wat qua afstand voor de grote 'Europese' supermarkt te voet snel een deel van de dag in beslag neemt) en ervoor te zorgen dat ik mezelf thuis ga voelen. Op het eerste gezicht lijkt 4 dagen natuurlijk niks, maar de dagen zijn lang en erg vermoeiend. Ik sta om half 8 op en ga rond half 10 weg uit mijn verblijf, ik loop gemiddeld iets meer dan een uur per dag over ongelijke wegen en ben rond een uur of 6 weer thuis. Vervolgens moet ik ook nog voor mezelf koken, waarna ik vaak zo moe ben dat ik niet echt ergens anders meer aan denk dan aan slaap.
In de loop van de tijd zal dit minder worden, ik zal eraan gewend raken, maar nu vreet het nog veel energie, vooral met dit weer.
Ook het 'werken' vergt veel energie, veel meer als thuis, wat je niet zou verwachten als je weet hoe een werkdag eruit ziet. Regelmatig zie je iemand even op een bank liggen rusten, of een halfuurtje kletsen met een medewerker. Niks heeft echt haast, alles komt wel. Lukt het vandaag niet? Dan maar morgen! Heel relaxt zou je denken, wat ik ook dacht. Maar door het weer is het vermoeiend om niks te doen, je blijft juist liever bezig.
De kinderen staan om 5 uur op, doen uniforms aan en poetsen tanden, dan drinken ze thee en om 8 uur begint de les. Rond een uur of 10 krijgen ze porriage( weet niet precies wat dat is), daarna gaan ze terug naar de klas, lunchen om 1 uur en om 3 uur zijn ze uit. In de slaapzaal doen ze vrijetijdskleding aan. Uit een berg kleren kiezen ze wat uit, met gaten, vies of niet maakt niet uit. Ze spelen tot 6 en dan gaan ze eten, spelen douchen en naar bed.
Inmiddels is er ook voor gezorgd dat alle lichten, de boiler en de airco op mijn kamer werken, heel fijn! Je kamer wordt zovaak schoongemaakt als dat jij wil, wanneer je dat wil.
Ziek ben ik niet geweest, gelukkig. Mijn lichaam moet alleen qua energie ook flink wennen aan het eten en aan de zon. Kon ook niet anders dan dat ik al verbrand ben geweest. Het vervellen als gevolg was ook een heel bijzinder fenomeen voor de kinderen in het weeshuis, dat kende ze niet. Ook mijn haar vinden ze heel interessant met als gevolg dat daar regelmatig staartjes en klemmetjes in worden gezet.
Mijn dag is alweer ten einde, bedtijd!
Tot snel, groetjes uit Afrika
-
29 Maart 2015 - 12:06
Sofieke:
Wat leuk om dit zo te lezen Rachie! Ik ga je natuurlijk zeker volgen! -
29 Maart 2015 - 12:07
Sofieke:
Dikke kus en knuffel! -
29 Maart 2015 - 21:03
Jeanne:
Hey Rachelle, wat leuk om een verslagje te lezen van jou belevenissen !!!
Fijn dat je het werk leuk vind en fijn dat ze je kamer opruimen!!!
Ruimen ze alles op?? ook ??? ( je weet wel wat ik bedoel. hahaha)
Ge niet ervan en succes. Ik blijf je volgen xxx
-
30 Maart 2015 - 12:22
Marianne Van Der Pitten:
wat geweldig Rachelle! Leuk om te lezen! Keep up te good work!
Groetjes, Marianne -
30 Maart 2015 - 13:00
Lucet:
aaaah leuk! Ik ga je ook sowieso volgen he! haha xxxx -
30 Maart 2015 - 16:42
Amber:
Hoi schatttie! Wat leuk om deze verslagen te lezen en wat een avontuurtjes maak jij daar mee! Blijven genieten jij!! Dikke kus van mij -
31 Maart 2015 - 06:21
Monique:
Hoi Rachelle.
Leuk om je avonturen te lezen. Eindelijk is je droom uitgekomen.
Wat een verschil met de kinderen en de dagindeling die wij hebben. We zullen aan je denken.
Namens mijn team veel sterkte daar.
We blijven je volgen. -
01 April 2015 - 15:09
Lilyan:
Hoi Rachell,
Leuk om zo te lezen hoe het daar is en wat je zoal meemaakt, ik vind het erg knap van je!
Lilyan -
02 April 2015 - 13:26
Ronald De Kam:
hee Rachell, mooi om op deze manier met jou mee te leven.
Mooi dat je dit nu doet, we blijven je volgen.
Groeten, Paul en Ronald. X -
06 April 2015 - 15:50
Lisanne:
Hoi Rachel,
Leuk om je eerste ervaringen te lezen. Erg herkenbaar: de wereld in Kisumu is zo anders dan thuis! Knap hoe je erop reageert!
Ik zie je over ruim twee weken!
Groetjes Lisanne -
07 April 2015 - 21:27
Maria Vermeer:
Leuke verslagen Rachell ! Zet hem op en groetjes aan sr.Lucy en medewerkers! Brian niet vewennen he! Lekker menneke he!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
