7-4-2015

Vandaag zit ik hier alweer 3 weken, toch blijft het moeilijk om te zeggen of de tijd nou snel gaat of niet, ene dag wel, andere dag niet.

Afgelopen week verliep goed, aangezien de vakantie tijd is aangebroken is het aantal kinderen van 48 naar 22 gegaan. 26 kinderen zijn naar hun familieleden toe. Dat houd in dat het redelijk rustig is in het weeshuis. Minder was, minder koken en minder kinderen om bezig te houden. Wel heel fijn om de kans te hebben de kinderen die er nu zijn goed te kunnen leren kennen. Dat doe je namelijk niet zo maar even, vooral niet wanneer school bezig is. Er is maar een meisje in het weeshuis dat voor adoptie opgegeven is. Linette is 10 jaar en ondanks alles een heel vrolijke meid die het super vind foto's met mijn camera te maken en overal graag mee helpt. Inmiddels heeft ze ook uitgevonden hoe je selfies maakt, die ik dus regelmatig op mijn camera zie.

Inmiddels ben ik bij twee werknemers thuis geweest. Toen kwam de échte cultuurschok. Ik dacht hem al gehad te hebben maar toen ik dit zag moest ik wel drie keer slikken.
Je kunt het huis hier vergelijken met een studentenkamer qua grootte. Meer dan een bed tafeltje en spullen op de grond past er niet in. Douche en wc bevinden zich buiten in een soort hokje. Het is geheel van steen en ramen zijn er of niet of maar beperkt, dus ook weinig licht. Ik heb het met eigen ogen gezien, maar ik kan het me nog steeds niet voorstellen.

Ik ben zaterdag, zondag en maandag vrij geweest in verband met pasen. Met feestdagen is het toch wel raar om alleen te zijn, je beleeft ze hier heel anders. Geen paaseitjes te vinden hier. Zaterdag en maandag heb ik tijd door gebracht met een vrouw die ik hier heb leren kennen, verder boodschappen en de was gedaan. Niet veel bijzonders.

Zondag ben ik door een van de medewerksters van St. Claire's op sleeptouw genomen. Om half 10 zijn we naar de kerk in Kibuye gegaan. Hier was de paasmis in het Engels, die 2.5 uur heeft geduurd. Aangezien ik thuis nooit na de kerk ga wist ik niet zo goed wat te verwachten, aangezien de keren in Nederland nou niet echt denderend leuk waren..

De kerk was groot, er waren drie missen op zondag. Er zijn hier redelijk wat kerken, maar toch was het overvol. Dat geeft wel aan wat de kerk hier betekent voor de mensen. Eenmaal binnen was alles vol, uiteindelijk zijn we naar de zijkant naast de pastoor gelopen. Dat word een lange tijd staan, dacht ik nog. Maar tot mijn verbazing kwam er iemand die zorgde dat alles goed verliep qua plekken aan en zei tegen een jonger meisje dat ze op moest staan zodat ik 'mzungu' kon gaan zitten. Wat hij met een brede lach aan mij kwam vertellen. Huer voelde ik me tamelijk ongemakkelijk bij, maar een nee bedankt zou denk ik niet snel worden geaccepteerd, dus nam ik plaats.

Hier loopt er een cirkel om het altaar heen, dat houdt in dat sommige mensen tegen de rug van de pastoor aankijken tijdens de mis. Helaas kon ik geen foto's maken, camera vergeten. De mis was deels kiswahili, waardoor ik niet alles kon volgen.
Wat ik wel kon volgen vond ik dubbel, hij opperde dat Kenia het mooiste land was dat er ooit zou bestaan, toen dacht ik ' hoe dan? Vergeet je nou alle straatkinderen die hier rondzwerven en de hoeveelheden kinderen zonder ouders?' Op dat moment spookte er veel meer door mijn hoofd, maar hij had niks te klagen, door zijn ogen was het misschien anders, bij hem verschijnt er wel eten op tafel als hij zijn zegje doet tijdens de mis. Misschien vind niet iedereen wat ik nu zeg eerlijk, maar op dat moment voelde het zo en kwam er bepaalde woede in me op. De kerk was op en top versierd, tv's zodat mensen achterin het konden volgen, het straalde luxe uit. Dat frustreerde me op een manier die ik niet goed kan verwoorden. Net als in Nederland gaat er een kistje rond om een donatie in te doen, maar het moment dat ik met mijn mond vol tanden stond was niet dat moment. Dat gebeurde toen er een ellelange rij stond met mensen die 'gifts' kwamen brengen. Van welvarende mensen tot mensen die niets leken te hebben. Dit zou zijn voor de armen, zou mooi zijn als het daar terechtkomt. Daar kan ik natuurlijk niet over oordelen. Al met al, was onlangs mijn slechte zicht het kerkbezoek een hele belevenis.

Na wat 'chips' ( ongare aardappelen die frietjes voor moeten stellen en waarvan ik goed misselijk ben geweest) te hebben gegeten zijn we de markt opgegaan. Door de bomen was het bos niet te zien, wat groot! Emaculate (de vrouw waarmee ik op oad was) bleef maar lachen, dus ik vroeg wat er aan de hand was. Ze vertelde me dat mensen constant over mij aan het praten waren. De een vroeg in moedertaal of ik wilde trouwen, de andere zei dat ik de Afrikanen niet vertrouwde omdat ik mijn rugzak op mijn borst droeg. Dat had ik op aanraden van Emaculate gedaan. Weer een ander zei dat ik blanke aan de weg moest gaan omdat ik zijn fietspad versperde. Zo kan ik nog wel even doorgaan, wat zullen ze wel allemaal niet zeggen als ik alleen over straat loop en geen vertaler bij me heb? Ik zal er nooit achterkomen, misschien maar goed ook ;).

Even later stonden we bij de weg op een matatu te wachten toen er een jongen naar me toe kwam. Ik was in gesprek maar hij kwam er zonde gène tussen. Pssst, mzungu, how are you? Ik vroeg hem even te wachten aangezien ik midden in een gesprek zat of we een motor of matatu zouden pakken, omdat het erg druk was. Toch kwam hij er weer tussen door, dit keer kon ik mijn oren niet geloven. Zonder enige schaamte vroeg hij of ik hem een studiebeurs kon geven, waarop ik antwoordde dat ik geen geld heb. Hij begon te lachen en zei dat blanke altijd geld hebben en of ik hem dan gewoon even geld kon geven voor een studie. Na nogmaals nee gezegd te hebben werd hij een beetje verwaand en vroeg of ik dan tenminste mijn contact gegevens kon geven zodat ik me kon bedenken en het toch kon geven. Jaaaaa dat gaan we dus niet doen! Snel achterop een motor gaan zitten en weg gegaan.

Vandaag was het dan weer tijd om richting St. Claire's te gaan. Ik heb deze week de maandag en dinsdag omgeruild. Dat houdt in dat ik morgen overmorgen en zaterdag deze week nog naar St. Claire's zal gaan. Na een interessant gesprek met een van de zusters ben ik wat met de kinderen gaan doen. Met de zuster heb ik besproken wat ik vond dat goed gaat, maar ook wat minder goed gaat. Dit vatte ze erg positief op en zag ook zeker wat in mijn standpunten. Ik heb gezegd te beginnen met een soort verslag met goede en minder goede dingen, of ze daar daadwerkelijk wat mee gaan doen is natuurlijk niet aan mij, maar ze vond het een goed idee. Er was een zuster aanwezig die oorspronkelijk van hier komt maar momenteel in de UK verblijft. Ze was hier voor bepaalde dingen ( weet niet precies wat). Met haar heb ik een zeer interessant gesprek gehad over de kosten hier en in het buitenland, de normen en waarden en over hoe 'zwarten' tegenover 'blanken' staan en hoe dat zo is gekomen.

Nog een paar daagjes en dan komt mama aan. Dat betekent even goed bijtanken en een hele hoop bijpraten, lange verhalen zullen dat worden. Dus bereid je vast voor mam!