Daar ben ik weer..
Door: Rachell
Blijf op de hoogte en volg Rachell
29 April 2015 | Kenia, Kisumu
Hoi allemaal,
het is alweer even geleden, veel te lang eigenlijk. Hier heeft het bezoek van papa en mama mee te maken. De tijd die we samen konden hebben, hebben we met beide handen aangepakt. Vandaar dat ik andere dingen maar even heb gelaten voor wat het was.
Afgelopen twee en halve week heb ik volop genoten van het feit dat papa en mama bij mij waren, hier, op mijn eigen plekje. Ik kon ze dingen laten zien, dingen vertellen en het allerbelangerijkste, ik kon ze even vastpakken.
De eerste week met mama hebben we vooral vakantie gehouden. In de ochtend even naar een markt of boodschappen doen, om daarna lekker bij het zwembad te gaan hangen. Na een kleine week kwam papa en uiteindelijk zijn we bij mijn 'thuis'( de duke, waar ik verblijf) uit gekomen. Papa en mama in een kamer samen, ik op mijn kamer. We hadden natuurlijk mijn keuken tot beschikking, dus konden we gemakkelijk samen ontbijten, lunchen of avondeten wanneer we hier waren. De anderhalve week dat zowel papa als mama hier waren, zijn we vooral dingen gaan bezoeken, dingen gaan zien.
De meest bijzondere ervaring was wel de Masai Mara, dit is een safaripark. Drie dagen zijn we erop uit geweest. Dit was een onbeschrijfelijk mooie ervaring, niet uit te leggen en gaf ons de kans om quality time te hebben op de beste manier.
Afgelopen maandag zijn ze terug vertrokken naar Nederland, veilig aangekomen gelukkig. Het viel me zwaarder dan verwacht. Het is moeilijk om weer alleen te zijn en weer alles alleen te moeten doen, niet meer lekker de hele dag Nederlands te kunnen praten. Sprake van een dipje was er dus wel.
Nu gaat het allemaal weer stukken beter, vandaag ben ik voor het eerst weer naar St.Clare's geweest. Hier trof ik Lisan en Nel, die hier nu drie weken namens Amara Foundation zijn. Super gezelschap en ook fijn om even in het Nederlands over bepaalde dingen op de hoogte te kunnen worden gebracht. Ook hebben ze veel spelletjes en speelgoed mee gebracht wat mij een mooie kans geeft dingen te gaan ondernemen met kleine groepjes kinderen. Het thuis voelen begint steeds meer te komen, bij st. Claire's wordt ik dan ook wel de baby en jonkie van het huis genoemd. Ze nemen je steeds meer op in de 'familie' en het begint ook steeds gemakkelijker te worden, ook met de kinderen.
Toen papa en mama mee waren naar st.Clare's hebben ze het met de kinderen een beetje over de dagen gehad. Zondag wat hun benoemen als zoentag wekte wat lachsituaties op. Vandaag kwamen ze er dan ook weer nieuwsgierig naar vragen. Ik weet niet hoe vaak, maar het was vaak ik vandaag dus blaadjes heb uitgedeeld, met de eigen naam erop en de dagen in het engels met het nederlands ernaast. De rest van de dag heb ik ze weinig anders horen doen en zeggen. Telkens kwamen ze dan ook, 'so Tuesday is dienstag?' Heel grappig, de kinderen die buiten vakanties ergens anders de basisschool volgden wilde er graag 2 zodat ze het ook aan hun vriendjes op school konden leren. Leuke dag gehad dus.
Verder is er op dit moment even weinig te vertellen, omdat ik natuurlijk bijna 3 weken er uit ben geweest. Vanaf nu zal ik elke zondag een nieuw verslag online zetten, maakt het wat gemakkelijker.
Voor nu ga ik slapen, morgen weer naar St.Clare's.
Tot snel,
Liefs Rachell
het is alweer even geleden, veel te lang eigenlijk. Hier heeft het bezoek van papa en mama mee te maken. De tijd die we samen konden hebben, hebben we met beide handen aangepakt. Vandaar dat ik andere dingen maar even heb gelaten voor wat het was.
Afgelopen twee en halve week heb ik volop genoten van het feit dat papa en mama bij mij waren, hier, op mijn eigen plekje. Ik kon ze dingen laten zien, dingen vertellen en het allerbelangerijkste, ik kon ze even vastpakken.
De eerste week met mama hebben we vooral vakantie gehouden. In de ochtend even naar een markt of boodschappen doen, om daarna lekker bij het zwembad te gaan hangen. Na een kleine week kwam papa en uiteindelijk zijn we bij mijn 'thuis'( de duke, waar ik verblijf) uit gekomen. Papa en mama in een kamer samen, ik op mijn kamer. We hadden natuurlijk mijn keuken tot beschikking, dus konden we gemakkelijk samen ontbijten, lunchen of avondeten wanneer we hier waren. De anderhalve week dat zowel papa als mama hier waren, zijn we vooral dingen gaan bezoeken, dingen gaan zien.
De meest bijzondere ervaring was wel de Masai Mara, dit is een safaripark. Drie dagen zijn we erop uit geweest. Dit was een onbeschrijfelijk mooie ervaring, niet uit te leggen en gaf ons de kans om quality time te hebben op de beste manier.
Afgelopen maandag zijn ze terug vertrokken naar Nederland, veilig aangekomen gelukkig. Het viel me zwaarder dan verwacht. Het is moeilijk om weer alleen te zijn en weer alles alleen te moeten doen, niet meer lekker de hele dag Nederlands te kunnen praten. Sprake van een dipje was er dus wel.
Nu gaat het allemaal weer stukken beter, vandaag ben ik voor het eerst weer naar St.Clare's geweest. Hier trof ik Lisan en Nel, die hier nu drie weken namens Amara Foundation zijn. Super gezelschap en ook fijn om even in het Nederlands over bepaalde dingen op de hoogte te kunnen worden gebracht. Ook hebben ze veel spelletjes en speelgoed mee gebracht wat mij een mooie kans geeft dingen te gaan ondernemen met kleine groepjes kinderen. Het thuis voelen begint steeds meer te komen, bij st. Claire's wordt ik dan ook wel de baby en jonkie van het huis genoemd. Ze nemen je steeds meer op in de 'familie' en het begint ook steeds gemakkelijker te worden, ook met de kinderen.
Toen papa en mama mee waren naar st.Clare's hebben ze het met de kinderen een beetje over de dagen gehad. Zondag wat hun benoemen als zoentag wekte wat lachsituaties op. Vandaag kwamen ze er dan ook weer nieuwsgierig naar vragen. Ik weet niet hoe vaak, maar het was vaak ik vandaag dus blaadjes heb uitgedeeld, met de eigen naam erop en de dagen in het engels met het nederlands ernaast. De rest van de dag heb ik ze weinig anders horen doen en zeggen. Telkens kwamen ze dan ook, 'so Tuesday is dienstag?' Heel grappig, de kinderen die buiten vakanties ergens anders de basisschool volgden wilde er graag 2 zodat ze het ook aan hun vriendjes op school konden leren. Leuke dag gehad dus.
Verder is er op dit moment even weinig te vertellen, omdat ik natuurlijk bijna 3 weken er uit ben geweest. Vanaf nu zal ik elke zondag een nieuw verslag online zetten, maakt het wat gemakkelijker.
Voor nu ga ik slapen, morgen weer naar St.Clare's.
Tot snel,
Liefs Rachell
-
29 April 2015 - 21:23
Jeanne:
HoiRachell,
fijn dat jullie even bij elkaar hebben kunnen zijn en samen kunnen genieten!!!
Nu weten zij waar je het over hebt als je over scholen/kinderen en vrienden spreekt.
Ik ga je volgende week weer volgen.
geniet van je werk en verblijf daar : jonkie"!!! xxx -
30 April 2015 - 09:34
Oma:
Mooi verslag Rachell.Blij dat Papa en Mama weer terug zijn,voor jou is het weer erg wennen na die fijne tijd samen!!Maar je kindjes zijn weer super blij met jou en dat geeft weer een fijn gevoel!!Je bent een kanjer!!Hou van je!XX. Dank je wel voor je lieve kado'tjes!!!!! -
03 Mei 2015 - 13:00
Ton Van Der Vegt:
Dag Rachel,
Je verslag met belangstelling gelezen. Omdat ik sinds 1997 besmet ben met het Afrika-virus (ik werkte toen een jaar voor de VN samen met 125 politieagenten van overal van de wereld aan het onderzoek om de organisatoren van de genocide in Rwanda veroordeeld te krijgen - hier werden in 3 maanden tijd bijna een miljoen Rwandezen vermoord niet om wat ze hadden gedaan maar om wie ze waren). Daarna ben ik een keer of 15 terug geweest in het land en heb zoals ik mogelijk verteld heb de Tour d'Afrique gefietst (van Cairo naar Kaapstad waarbij in 4 maanden tijd 12.000 km werd gefietst en waarbij ik
€ 12000,-- bij elkaar fietste voor de aanschaf van zonnepanelen op het dak van het scholencomplex van de Watoto-Foundation in Arusha van Noud en Truus van Hout uit Uden).
Afrika zit in mijn hoofd en hart. Daarom ben ik benieuwd wat zo'n stage met jonge mensen doet. Jij loopt ook het risico dat je onder de indruk raakt van de veerkracht van de Afrikaan en de blijdschap die ze ondanks alle ellende uitstralen. Ik heb jou ook zien schrijven dat je moeite moet doen om een chagrijnige Keniaan te ontdekken.
Ik heb van Maria Vermeer uit Uden gehoord, dat Lisan van Amara in Kenia is. Vanuit Uden is een container met hulpgoederen voor het bisdom Kericho naar de haven Mombasa gestuurd. In die container zitten ook spullen voor de Amara-Foundation zoals naaimachines, rolstoelen en tal van andere hulpgoederen. Omdat father Ibrahim Nyang'ate in Kericho niet op de hoogte is van de spullen voor Amara schrok men zich rot. Ik heb de Father een mail gestuurd dat die goederen op de vrachtlijst zijn gezet als "project A1 en A2 Amara". Ik hoop dat Lisan die spullen nu tussen 4 en 16 mei 2015 nog kan komen halen in Kericho.
Geniet van je werk en verblijf in Kenia en haal in het opdoen van indrukken het onderste uit de kan.
Met de inzet van Afrikaanse mensen en een beetje onze hulp en internationale ontwikkelingssamenwerking gaan ze een goede toekomst tegemoet.
"It seems impossible until its done" zei Nelson Mandela eens.
groeten Ton van der Vegt van de Missielaan 61 uit Uden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
